بررسی سمیت اپسیلون-توکسین بر روی رده های سلولی سرطانی ریه و تأثیر همگرایی آن با داروی متوتروکسات

ایجاد مقاومت به درمان های رایج سرطان در بیمارانی با تومور های سخت پیشرفته نیاز به استفاده از روش های درمانی دیگری را برای سرطان طلب می کند. موفقیت روش های درمانی جدید، علاوه بر افزایش ویژگی اختصاصیت برای سلول های سرطانی، سمیت کمتر به بافت های طبیعی را شامل می شود. ترکیبات موجود در تعدادی از گونه های باکتریایی طبیعی و غیر پاتوژن برای انسان به عنوان ترکیبات ضد توموری بالقوه شناسایی شدند. گونه های باکتریایی ضعیف شده یا غیر پاتوژن قادرند اختصاصیت را برای سلول های توموری، تا چندین برابر افزایش و باعث مهار رشد این سلول ها شوند. به دلیل ویژگی آن ها به بافت های توموری، این باکتری ها و اسپور یا مواد ترشحی آن ها مانند توکسین ها به عنوان وکتور های مناسب برای انتقال ترکیبات درمانی تومور می باشند. از این رو، توکسین های باکتریایی به عنوان یک استراتژی نوین برای درمان سرطان تلقی می شوند. مکانیسم عمل این توکسین ها بدین صورت است که که با ایجاد منافذی در غشاء امکان نفوذ بیشتر را فراهم می کند. از طرف دیگر اصلی ترین مشکل استفاده از داروهای شیمی درمانی ایجاد مقاومت سلولی نسبت به این ترکیبات پس از چند نسل استفاده از آنها می باشد و این مطلب باعث شده تا کارآیی این روش به عنوان یکی از مورد استفاده ترین روش های درمان سرطان با مشکل مواجه شود. اپسیلون توکسین نوع b وd از جمله پروتئین های سایتوتوکسیک تشکیل دهنده ی منفذ می باشند. منفذ ایجاد شده امکان دسترسی داروهای شیمی درمانی بیشتری به مجاورت سلول های سرطانی فراهم می کند.. در این تحقییق شیمی داروی متوتروکسات به عنوان ترکیبات ضد سرطانی و اپسیلون توکسین باکتریایی به عنوان ترکیب باکتریایی بطور همزمان و جداگانه در دو رده سلولی سرطانی cor-l105 و mda-mb 231 مورد آزمایش قرار گرفت. میزان lc50 برای متوتروکسات و توکسین روی سلول های ریه و پستان به ترتیب m? 900 و 800 و g/ml? 24 و 28 می باشد. lc50 در هنگام استفاده همزمان توکسین و متوتروکسات به g/ml? 22 و 24 کاهش می یابد. این نتایج بیانگر اثر همگرایی توکسین و متوتروکسات می باشد. برای بهبود کارایی و هدف گیری توکسین، این ترکیب پروتئینی در نانوذرات plga، بارگذاری و از لحاظ اندازه و کارآیی انکپسوله کردن دارو تعیین خصوصیت شدند. آزاد سازی دارو نیز در محیط in vitro بررسی و در مقایسه با حالت قبل مورد سنجش قرار گرفت. نانوذرات سنتز شده دارای ابعاد 150-250 نانومتر می باشند. نتایج نشان می دهند که اثر توکسین در هنگام قرارگیری در نانوذرات plga در پروفیل زمانی 10-12 روز بیشتر از زمانی است که این ترکیب به صورت آزاد روی سلول ها اثر داده می شود. نتیجه آنکه این استفاده همزمان توکسین با متوتروکسات می تواند با افزایش نفوذپذیری سلول های سرطانی کارآیی اثر ترکیبات شیمی درمانی را به طور چشمگیری افزایش دهد و به نظر می رسد این شیوه افزایش تاثیر پذیری، مقاومت سلول های بافت توموری را به عوامل شیمی درمانی به تعویق بیندازد.